viernes, 21 de enero de 2011

Tojeiro, las voses alteriadas, Leire Pajin y otros adalides de lo postmoderno.

"me dijo que me fendía la cona en sienmil pedasos" decía la buenaza de la señoriña cuando su compañero de testimonio la interpelaba al grito de "CANTA CLARO!!!!" e ela, que era ben mandada, cantou claro, e tan claro que, sen sabelo acabou poñendolle voz, sen cara, a algo que xa é máis que un chiste, unha anécdota do youtube; a muller que cantou claro (te la fendo y te labro) é unha epígona da galeguidade, un símbolo perdurable dunha forma de facer as cousas e de entender o mundo que nos rodea que só se comprende cando un nace a esta beira do telón de Jrelos e sabe a significación última de "lo coguió y lo jindó al medio de la carretera..."
digna herdeira do maestro, do home bueno, do señor que despois de trasquilarse a dúas prespitutas (telepizza, ti NON INVENTACHES NADA, vale???) aínda tiña ánimos para papar a tazada de colacao e botarlle unha siesta reparadora de esas que che parece que nunca durmes máis.
Sirva esta breve introducción para expoñer o meu concepto personalísimo da postodernidade e do postmoderno. este dous personaxes - fenómeno son , sen dúbida o exemplo máis claro de que non é moderno nin simbolo do seu tempo aquel que se propón tal obxetivo, senón o que leva dentro de si diamante en bruto eque, por unha parte, non o sabe e pola outra non quere deixarse tallar. Digovolo eu que cada dia teño a desgracia de verme durante 8 horas rodeada de xente que cren ser, saber, estar e o único que fan realmente é parecer (conachos). Finxir, intentar ir sempre plus ultra presentando coma única credencial o vulto da nómina non soportada cunha educación nin cun saber nin sequera cunha calidade humana é o verdadeiro signo dos tempos que corren... eso ou ir vestido coma un lardeiro porque en un suburbio de Tokio habitado por adolescentes suicidas que se prostituen para comprar un bolso de Prada antes de rebanar as venas na súa ratonera-habitación "es lo másssss"... nunca vin nun espello a miña cara cando escoito tales afrentas á decencia humana, pero seguro que non debe ser nada boa...se souperan que todos ese nomes que eles din para min non queren decir nada, se puideran ver dentro da miña alma a piedade que me inspiran esas cabezas de chorlito, ovellas manipuladas cun opio moito máis barato aínda que o botón dos semáforos... non sei, supoño que serian eles os que sentirían lástima por min e pola miña desvinculación polo mundo do que realmente mola e é chic...ó mellor son eles os que teñen razón... xa o dicía o maestro...buscando objetos que les valieran... dinero mucho mejor...
Leir Pajin non ven a nada, é sólo que a odio. HIJALAGRADISIMAPUTA(tránsfuga)

2 comentarios: