Sempre se van os mellores. O noso Bobby Farrell deixounos un pouco máis orfos. morreu lonxe da Dona Dana, de Gayoso, do camerino que compartía con Manolo escobar... morreu cantando aquelo de aiguonagüixlluamericrismas... morreu o primeiro cantante occidental en actuar no Moscú comunista, moitos anos antes de que os Scorpions se subiran no muro maldito berlinés asubiando que un vento de cambio ía levar por diante o mundo tal e como estaba disposto... morreu a carne, pero queda a esencia, queda o ra-ra-rasputin, lover of the russian queen, quedan os ríos da Babilonia, quedan o daddy cool e a Ma Baker, queda Belfast, queda a kalimba de luuuuuuuuna, e o gotta go home, queda a moza no círculo, o sunny e o hurra!!!
Grande Farrell, gracias polos bailes imposibles nos parqués de mundo e medio ...ata logo... ata sempre...
Amén.
ResponderEliminarboeno, lei de vida
ResponderEliminar